Histamine provocatietest

Histamine provocatietest is een test waarbij gecontroleerd een kleine hoeveelheid histamine aan het lichaam wordt toegediend om te observeren hoe het reageert. Dit wordt in sommige gevallen gebruikt bij het onderzoeken van histamine-intolerantie of MCAS, maar het is geen standaarddiagnostische test.

Hoe werkt de test?

Bij een histamine provocatietest wordt een specifieke dosis histamine toegediend via:

• Orale inname: histamine in capsule- of vloeibare vorm.
• Intracutane injectie: een kleine hoeveelheid histamine wordt onder de huid geïnjecteerd om de huidreactie te meten.
• Neus- of longprovocatietest: histamine wordt via de neus of luchtwegen toegediend om te zien of er een overgevoelige reactie ontstaat.

Na toediening worden de lichamelijke reacties gemonitord. Dit kan bijvoorbeeld bestaan uit:

• Veranderingen in huidreacties (zoals roodheid, zwelling of netelroos).
• Hartslag en bloeddruk monitoring om te kijken of er een abnormale reactie optreedt.
• Luchtwegreacties, zoals benauwdheid of hoesten.
• Maag-darmklachten, zoals misselijkheid of diarree.

Waarom wordt deze test uitgevoerd?

De test kan helpen bij:

• Het onderzoeken van histamine-intolerantie: mensen met histamine-intolerantie kunnen een vertraagde of overgevoelige reactie vertonen op histamine-inname.
• Diagnostiek van MCAS: als mestcellen overactief zijn, kan een histamine provocatietest een versterkte reactie uitlokken.
• Het meten van mestcelreactiviteit: sommige specialisten gebruiken deze test om te bepalen hoe sterk de mestcellen reageren op histamine.

Waarom wordt de test niet altijd gebruikt?

Hoewel de histamine provocatietest inzicht kan geven, wordt deze niet standaard gebruikt bij de diagnose van MCAS of histamine-intolerantie. Dit komt omdat:

• De reactie onvoorspelbaar is: niet iedereen met MCAS of histamine-intolerantie reageert direct meetbaar op een provocatie.
• Het risico op heftige reacties bestaat: bij mensen met ernstige MCAS kan een provocatietest leiden tot een sterke opvlamming of anafylactische reactie.
• Er betere alternatieve tests zijn: laboratoriumonderzoek van mestcelmediatoren in bloed of urine kan vaak betrouwbaardere informatie geven.

Conclusie

Een histamine provocatietest kan nuttig zijn om de gevoeligheid voor histamine te meten, maar wordt niet standaard ingezet voor de diagnose van MCAS. De test moet zorgvuldig worden uitgevoerd onder medisch toezicht, vooral bij mensen met een verhoogd risico op ernstige reacties. De diagnose van MCAS wordt meestal gesteld op basis van een combinatie van symptomen, laboratoriumonderzoek en de reactie op mestcelremmende therapieën.