Ik baal als een stekker!

Ik weet het even niet meer. Ik voel me gelaten en leeg.

Ken je dat gevoel? Na een jarenlange zoektocht naar ‘wat is er toch met me aan de hand?’ Allerlei ogenschijnlijk kleine (en soms ook grote) klachten die allemaal a-typisch leken en waar ik het gewoon mee moest doen.

Netelroos en angio oedeem, maar geen allergie...??

Opeens stond ik daar, bij de dermatoloog, met vlammende brandende uitslag over mijn hele lijf en zwellingen. Dikke enkels, benen, paarse rode dikke knieën, warme dikke handen met vuurrode knokkels en opgezwollen aderen. Netelroos en angio-oedeem. Bloed laten prikken en… niets te zien. Geen allergische reactie zichtbaar. Huh? Ik was één wandelende histaminebom. Met een enorme hoeveelheid fexofenadine (antihistamine) naar huis gestuurd: drie keer per dag een pil. En dat was het.

Het leek allemaal zo onlogisch

Al zolang ik me kan heugen, heb ik wisselende allergische klachten. Mijn 'no-go lijst' is enorm en leek zo random. Vooral omdat ik de ene keer wel en dan weer niet in meer of mindere mate reageerde. Voeding, maar ook parfums, make-up, verzorgingsproducten – alles voelde als een Russische roulette. Het is zo onlogisch, ik snapte het niet, laat staan anderen. “Huh, eerst mocht je dat wel?” of: “Hoezo eet je opeens tarwe? Dat mocht je toch niet?” De ene keer zwol ik op, had ik dikke ogen, een pafferig gezicht, overal rode vlekken… en de andere keer leek het goed te gaan.

Mealpreppen en fermenteren

Mealpreppen was mijn favoriet. Lekker een zondagmiddag in de keuken doorbrengen, veel koken, salades in een pot om mee te nemen als ik op pad ging en een vriezer vol met zuurkoolstampotjes. Goed zorgen voor mijn darmen, veel gefermenteerde producten eten en zelf uitjes op zuur zetten. Ik heb mezelf gewoon vergiftigd.

Histamine overkill...

Als je een beetje in het histaminegedoe hebt verdiept, dan snap je dat mijn ‘gezonde’ acties juist voor een neerwaartse spiraal zorgden. Ik was vaak zo ontzettend moe, in m'n lijf en m'n hoofd dat ik niet wist hoe ik de dag door moest komen of gewoon rechtop kon blijven zitten. Mijn hoofd vol watten en een onwerkelijk gevoel. Maar toch doorgaan, want zo voel ik me nou eenmaal.

Mijn strijd tegen histamine

Sinds ik de strijd tegen histamine ben aangegaan, heb ik regelmatig zulke goede dagen. Zo goed dat ik me niet kan heugen dat ik me ooit zo heb gevoeld. Maar de klap daarna, als ik onbedoeld toch iets verkeerds heb gegeten of gedronken, of te lang heb gedoucht, is wel heel hard. Ik wil me niet meer zo voelen. En ik doe zo mijn best en dan – bam – toch onbewust de verkeerde afslag genomen.

Het is een enorme zoektocht en soms weet ik het gewoon niet meer. Wat kan ik nog eten, drinken en kopen? Alles moet zo vers. Wanneer is het niet meer vers genoeg? Restjes, tot wanneer kan ik die nog eten? Een uur later nog? Een middag later? Wat neem ik mee als ik op pad ga? En hoe pak ik een vriendinnenweekend aan?

Vandaag even niet

Ik heb momenten dat ik enorm gemotiveerd ben en alles wil aanpakken en door wil spitten, maar vandaag voel ik me gelaten. Ik weet het niet meer. Alles hoe ik het altijd deed, kan niet meer. Lekkere hapjes maken, veel tegelijk koken (hobby koken), potjes vullen met lekker eten en conserveren.

Je zal het vast herkennen als je met dezelfde ontdekkingstocht bezig bent. Gelukkig ben je niet alleen. Ik ga je helpen, met mijn ervaring en kennis.

Even flink balen hoort erbij. Het is ook echt een klus. Op elk vlak.